Pamiętam moją mamę i babcię. Obie stale napięte, martwiące się o przyszłość i rozpamiętujące błędy przeszłości oraz stracone okazje. Ponieważ zdawały się nie widzieć w tym problemu, dla mnie stał się on tym większy… Poziom lęku urastał do znamion katastrofy, gdy sprawy dotyczyły błahostek, takich jak odwożenie dzieci do żłobka czy zrobienie obiadu. Tak się nie da żyć.
