Pamiętam moją mamę i babcię. Obie stale napięte, martwiące się o przyszłość i rozpamiętujące błędy przeszłości oraz stracone okazje. Ponieważ zdawały się nie widzieć w tym problemu, dla mnie stał się on tym większy… Poziom lęku urastał do znamion katastrofy, gdy sprawy dotyczyły błahostek, takich jak odwożenie dzieci do żłobka czy zrobienie obiadu. Tak się nie da żyć.
Wiele ludzi wychodzi z założenia, że im więcej i głośniej o Tobie mówią tym – lepiej dla ciebie. W relacjach zawodowych i w życiu musisz wiedzieć kim jesteś! Szybko i do przodu! Co z osobami, które są wrażliwie i za bardzo wszystko traktują poważnie? Myślą, analizują, uważają i są wyczulone na różne bodźce i sygnały ze świata zewnętrznego.
Kryzysy, zakręty życiowe, upadki lub zwyczajny brak wiary w siebie – czyż nie przytrafiają się każdemu z nas? Czasami pojawiają się w najmniej oczekiwanym momencie i uderzają z siłą, jakiej nie zniósłby najlepszy schron atomowy, a mimo wszystko podnosimy się i idziemy dalej.
Jak „być” skoro nasze życie to codzienna praca, małe i większe problemy, rachunki do zapłacenia, pranie, sprzątanie, choroby i inne rutynowe czynności? Pędzimy, bo trzeba zdążyć na czas, zatopieni w swoich komórkach, nie dostrzegamy niczego. Uzależnieni od informacji, od zadania do zadania i od atrakcji do atrakcji.
Troszczenie się o siebie to umiejętność nazywania i zaspokajania własnych potrzeb oraz przekonanie, że skuteczność i możliwość dawania siebie innym są wynikiem regularnego dbania o własne samopoczucie. Nieustanne przedkładanie potrzeb innych nad swoje, to jeden z wielu z sygnałów, który może świadczyć o tym, że niewystarczająco dbasz o siebie.
Wielu bliskich zadaje mi pytania – czy jako psycholog mogę wypisać receptę lub dać zwolnienie? Czy mogę przyjąć ich na terapię? Czy mogę powiedzieć im, jakie jest najlepsze rozwiązanie ich problemu?
Rodzina i przyjaciele osób uzależnionych pokładają sporo nadziei i wiary w efekty terapii. Zwłaszcza gdy ich bliscy trafiają na nią po raz pierwszy. Pojawia się wówczas wyobrażenie o tym, że uzależniony wróci…
Mamy XXI wiek. Żyjemy szybko i intensywnie. Wiele się od nas oczekuje i wiele my sami oczekujemy od siebie. Wymagająca praca, bezustanny rozwój zawodowy, rodzina, łączenie ról i dążenie do perfekcjonizmu –…
Jest coraz lepiej. Albo tylko tak mi się wydaje, bo to „moja branża”. A jednak wyraźnie zauważam wzrost zainteresowania terapią przez relaksację i odprężenie. Jest w tym coś więcej – poważne potraktowanie potrzeb swoich zszarganych nerwów, rozstrojonego żołądka czy męczącej bezsenności, czyli pragnień własnego ciała i duszy, a nie tylko rozpasanego ego.
Mamy coraz mniej czasu na wypoczynek. Kilka długich weekendów i urlop raz do roku, czasem zdarza się też, że wcale nie mamy wakacji. Co wtedy?
