Zapewne każdemu z nas zdarzyło się ugrząźć w decyzyjnej niemocy, która wyczerpywała nas emocjonalnie. Wszystko dlatego, że świat nie jest czarno-biały i decyzje, które musimy podejmować, nie dzielą się jedynie na dobre i złe. Wręcz często stajemy przed wyborem między opcjami, z których każda ma złe i dobre strony. Do tego dochodzi nasz mózg, który wprost uwielbia to, co znane i oswojone, i każdą potencjalną zmianę postrzega jako zagrożenie.
Dwa stany decyzyjne
1. Nie jestem pewien – czy sobie poradzę, czy to właściwy moment, czy jestem na to gotowy. Pojawia się generalne pytanie: „Czy powinienem się w to angażować?”. Gdy mu się przyjrzymy, zauważymy, że ewidentnie ma hamujący wydźwięk – sprawia, że odpływa nasza energia do działania. Dzieje się tak, ponieważ nasz mózg nie jest w stanie jednocześnie zastanawiać się, czy działać, i działać. Tym sposobem wciąż pozostajemy uwięzieni na progu decyzji.
2. Wchodzę w to – mimo obaw i pewnej niepewności, a może po prostu z wiarą w to, że się uda. Często w tym momencie pojawia się uczucie ulgi, ponieważ przestajemy się szamotać z decyzją i wątpliwościami. Nastawiamy się na działanie, a w naszej głowie pojawia się pytanie, które popycha nas do przodu: „Jak to zrobię?”.
Iluzoryczny brak decyzji
Wiele osób twierdzi, że nie podjęło jeszcze decyzji, bo nie chcą brać za nią odpowiedzialności. Tymczasem prawda jest taka, że brak decyzji też jest decyzją, za której konsekwencje odpowiadają. Oddają w ten sposób inicjatywę innym, losowi lub czystemu przypadkowi, dlatego gdy w ich życiu wydarzy się coś, czego nie chcieli, mogą mieć pretensje wyłącznie do siebie.
Doświadczenia wielu osób jasno pokazują, że lepiej samemu podjąć decyzję – nawet błędną – niż przeżyć niezależne od nas zdarzenia, które są wynikiem naszej bierności. Dobra decyzja przyniesie wiele satysfakcji, a może i profitów; błędna – nauczy nas czegoś, dzięki czemu w przyszłości będziemy mieli szansę dokonać lepszego wyboru. Bierność nie da nam niczego – poza poczuciem braku wpływu.