Historie

JA. Wychowana w normalnej, polskiej, robotniczej i tradycyjnej rodzinie. Zawsze bardzo dobrze ucząca się. Robiąca wszystko, żeby wszyscy byli zadowoleni. Szkoła wybrana przez rodziców- będziesz sprzedawczynią! Od dzieciństwa przekonywana przez ojca, że jestem głupia i nic nie warta...

Już dawno to zrozumiałam, że tak naprawdę wszystko zależy tylko ode mnie. Kiedy zderzyłam się z "życiowym zdrowotnym dnem" i zobaczyłam światełko w tunelu a z tyłu głowy miałam mojego 6 letniego syna i 1,5 roczną córeczkę, szybko zrozumiałam, że czas na mnie i szybko zbieram się z tych szpitalnych łóżek. 

Problem jest rzeczą nieuniknioną. Potrzeba dokonywania zmian, jest właściwą odpowiedzią na problemy. Zamiast pytać "dlaczego mnie?", "dlaczego teraz?", czy też "co dalej?", możemy spytać "dlaczego nie?" i zdecydować się odmienić swoje życie: aby niemożliwe stało się możliwym.

Z wykształcenia jestem nauczycielką nauczania początkowego. Przez wiele lat (17) pracowałam w szkole. Przyglądałam się dzieciakom jak rozwijają swoje skrzydła i wyfruwają z gniazd. Zmagałam się z problemami szkolnego codziennego dnia. 

Według schematu, który zazwyczaj powtarza się w życiorysach takich ludzi jak Maria, jej dzieci powinny były trafić do domu dziecka, ona najpierw kilka razy na odwyk, w końcu do więzienia. Mogłaby również zapić się na śmierć i nikt nie zasmuciłby się nawet, że tak młodo pożegnała się z życiem.

Byłam, a po części dalej jestem osobą współuzależnioną. Walka wyjścia z nałogu trwała bardzo długo. W tej walce zapomniałam o całym świecie, wmawiając sobie, że kto jak kto, ale musi być sposób aby wyciągnąć go z tego nałogu, że najważniejsza jest rodzina, że on to musi zrozumieć...

Mam 30 lat i postanowiłam coś zmienić w swoim życiu. Rzuciłam pracę na etacie i poszłam na gorszą umowę, tylko by zmienić pracę. Chciałam wreszcie rzucić pracę w handlu i zacząć pracować w zawodzie, jako pracownik biurowy. Po kolejnym rachunku sumienia, stwierdziłam że chcę się leczyć, by móc mieć dziecko. 

Długo się zastanawiałam, czy warto mówić o sobie, czy może nosić w sobie to co przeszłam, ale dziś obejrzałam na Waszej stronie film pt. "Czy nie chcesz więcej od życia?" i on mnie zmotywował. Myślę, że jest sporo ludzi którzy walczą sami ze sobą, tak jak ja i chcę im powiedzieć, że WARTO podjąć walkę o siebie, o swoje życie i swoje marzenia.

Drogie kobiety i mężczyźni, po uczestnictwie w konferencji "Zmiany w życiu" stwierdzam, że zmiana to proces, w którym mniej lub bardziej tkwimy świadomie i jest stałą w naszym życiu. Jak powiedział mądry filozof "wszystko płynie".

Kiedy zobaczyłam umieszczoną informację "Opisz swoją zmianę", w mojej głowie pojawiła się myśl -"to przecież dla Ciebie szansa, być może najlepszy moment abyś pokonała tę blokadę twórczą w pisaniu, którą sama pozwoliłaś, by Ci "założono". 10 miesięcy temu straciłam pracę, która wypalała mnie przez 8 lat, ale tkwiłam w niej ze względu na córkę, której jako jedyna mogłam zapewnić byt.