Minimalizm, utożsamiany z ruchem antykonsumpcjonistycznym, najczęściej jest sprowadzany do pozbywania się przedmiotów. Tymczasem istotą minimalizmu jest świadomy wybór między tym, co zbędne, a tym, co wystarczające. W wielkim skrócie, ponieważ w minimalizmie nie chodzi o wyrzucanie, ale o to, co – i dlaczego – zostawiamy. Minimalizm nie jest ascezą, lecz celebrowaniem prostego i harmonijnego życia.
Bycie szczerym z samym sobą to gotowość do tego, aby stanąć w prawdzie w odniesieniu do swoich cech, zachowań, sukcesów i porażek. Okazuje się, że jest to niezwykle trudne. Tak jak obawiamy się wizyty u lekarza (bo uważamy, że diagnoza oznacza problem; nie ma diagnozy – nie ma problemu), tak samo wydaje się nam, że nic nie istnieje, dopóki tego nie nazwiemy.
– Nie mogę w to uwierzyć! – powiedziała Alicja. – Nie możesz? – powiedziała z politowaniem Królowa. – No spróbuj jeszcze raz! Zrób głęboki wdech i zamknij oczy. – Alicja roześmiała się.…
Zawsze mamy wybór. Jasne, że życie czasami przytłacza i napiera, tak, że ciężko uwierzyć, że jeszcze będzie dobrze, jednak w dużym stopniu od naszej postawy zależy czy i na jak długo pogrążymy się w nieszczęściu.
Wydaje się, że zaczynanie od nowa w zachodniej kulturze nie jest działaniem, na które patrzy się przychylnym okiem. To zupełnie inaczej niż na Dalekim Wschodzie, gdzie (np. w buddyzmie) życie postrzega się jako proces nieustannych zmian, więc nigdy nie jest za późno, żeby zacząć od nowa.
Coaching jest metodą dobrowolną – oznacza, to, że to klient podejmuje decyzję, czy na tym etapie swojego życia chce skorzystać z tej metody wspierania siebie. To o tyle istotne, że główną odpowiedzialnością klienta w procesie coachingowym jest to, jak bardzo chce być szczery w stosunku do siebie.
Zdarza się, że zmiana nie jest przez nas oczekiwana, że dopada nas znienacka. Bez względu na to, jakiego rodzaju bolesne przeżycie staje się naszym udziałem, wprowadza ono do życia swoisty zamęt, niepewność, co stanie się dalej, poczucie braku wpływu na rzeczywistość. Czy z sytuacji choroby, straty, rozbicia można wynieść coś ważnego?
Osoby, które w codziennych zdaniach stawiają sobie wysoko poprzeczkę, mogą mieć trudności z wzbudzeniem w sobie poczucia satysfakcji z tego, co osiągnęły. Miewają one tendencję do koncentrowania się na trudnościach, brakach, niedociągnięciach, czyli szczegółach, które odbiegają od ich planów lub wyobrażeń.
Bardzo często, podczas licznych spotkań i rozmów dochodzi do nieporozumień związanych z niezrozumieniem drugiej osoby, a dokładniej – innego definiowania znaczeń poszczególnych słów. Lęk i strach – mimo iż na pierwszy rzut oka są tym samym – w rzeczywistości dotyczą zupełnie innych sytuacji.
W ostatnich dniach, będąc na spacerze z moją prawie trzyletnią córką, zatrzymał nas uśmiechnięty starszy człowiek. Tak jak my, szedł sobie powoli, zauważał wiosenne kwiaty, słuchał ptaków. Miał wesołe oczy, dużo radości,…
