Większość osób, którym mówię, że wyjeżdżam gdzieś sama, nawet na krótko, wyraża głębokie zdumienie – „chce ci się samej?”, „to bez sensu tak bez nikogo”, „ja nie umiałbym cieszyć się tym co widzę, nie mogąc z kimś dzielić tej chwili”, „przecież nieważne gdzie, ważne z kim, zapomniałaś?”, „co to za przyjemność, włóczyć się i nie mieć nawet do kogo otworzyć ust”. Czasem ktoś się zdziwi, ale z lekką nutą uznania „ja to bym się bała, jesteś odważna!”.
Jakoś się utarło, że jeśli ktoś robi coś samotnie, to znaczy, że jest nieszczęśliwy, zdesperowany i godny współczucia – czy to siedząc samemu w ciemnym kinie, czy wyjeżdżając poza miejsce stałego zamieszkania. Bo wszystko powinno się robić przynajmniej we dwójkę. Razem. W grupie. Bo wtedy jest głośniej, bo można porozmawiać, pośmiać się, a później będzie co wspominać. Podróż samemu to cisza. To zmierzenie się z własnymi przemyśleniami, dialog wewnętrzny.
Coraz częściej próbujemy zagłuszyć to, co dzieje się w nas – pracą, używkami, ciągle grającym w tle telewizorem. Mówieniem bez przerwy, szybko i nerwowo. Boimy się ciszy. Boimy się tego, co moglibyśmy usłyszeć. Może się okazać, że czegoś nam brakuje, że za czymś tęsknimy, że nasze codzienne życie wcale nie jest takie, o jakim marzyliśmy. Wtedy trzeba będzie się zmierzyć z nową rzeczywistością, a to wymaga wysiłku, więc niech lepiej będzie tak, jak jest, w końcu nie jest najgorzej. Lubię jeździć sama. Nie zawsze, ale przynajmniej raz do roku. To jest ten czas tylko dla mnie, gdy słucham siebie. Będąc z kimś, często skupiamy się na naszej relacji, nie zauważając co się dzieje dookoła – samotna podróż pozwala wyostrzyć zmysły, skupić się na zapachach, smakach, widokach. Już na lotnisku zaczynam obserwować ludzi, intensywniej odbierać zewnętrzne bodźce. Jestem zmuszona do nawiązania kontaktu w hotelu, w kawiarni czy na ulicy. Jestem zdana na siebie, to w dużej mierze od moich decyzji zależy powodzenie lub niepowodzenie wyjazdu. Brak towarzysza nie przeszkadza mi w podziwianiu zachodu słońca, kosztowaniu lokalnych przysmaków, cieszeniu się chwilą. Lubię przebywać sama ze sobą, by potem wrócić co znanej mi codzienności i bliskich ludzi.
fot. Agnieszka Kuczyńska
