Jak spełniam marzenia, czyli moja podróż do Birmy

Odkąd pamiętam, zawsze chciałam odwiedzić Birmę. W październiku 2007 r. na ulicę Rangoon wyszli zakonnicy w burgundowych habitach, aby zaprotestować przeciwko juncie wojskowej, która twardą ręką rządziła ich krajem. Protesty zostały brutalnie stłumione, a ja, oglądając w telewizji te wydarzenia, myślałam: „Jak mam odwiedzić ten kraj?”.

Dobrych kilka lat później namierzyłam przez internet buddyjski zakon. Niedaleko miasta Mandalay uczyli się zarówno mali zakonnicy, jak i dzieci z okolicznych wiosek. Zaczęłam marzyć o tym miejscu. Ponieważ był już rok 2013 i sytuacja polityczna Birmy uległa zmianie, moje marzenie stało się wykonalne. 

Zgłosiłam się do pomocy w nauce angielskiego w niniejszym klasztorze oraz zaaplikowałam o wizę w ambasadzie Birmy w Londynie. Wiza dotarła pocztą po około dwóch tygodniach. W międzyczasie dostałam potwierdzenie, że mogę przyjechać do klasztoru. 

W światowych wiadomościach dominowały wtedy newsy o gwałtach popełnionych na turystach przebywających w Indiach. Spanikowałam i nie pojechałam, choć oprócz granic kraj ten niewiele miał wspólnego z Birmą.

Jak to jednak bywa z marzeniami – jeśli stoją na drodze do wypełnienia naszego przeznaczenia, notorycznie do nas powracają. 

Minęło dziewięć miesięcy. Przez przypadek zaczęłam rozmawiać na czacie z chłopakiem, który pomagał mi dostać się do klasztoru. Nie wiedziałam dokładnie, kim jest. Z rozmowy wynikało jedynie, że jest mniej więcej w moim wieku, bardzo dobrze mówi po angielsku, w dodatku jako przewodnik oprowadza po okolicy swojego miasta – Mandalay. Wyraziłam niepokój związany z rzekomym niebezpieczeństwem w Birmie. „To jest buddyjski kraj” – odpowiedział. Zrobiło mi się głupio. Stwierdziłam, że muszę tam pojechać, i obiecałam, że zacznę przygotowania do podróży. 

Trzy miesiące później ponownie złożyłam podanie o wizę – w tej samej ambasadzie, ale już w towarzystwie przyjaciółki, którą zaprosiłam w tę podróż. 

W styczniu 2014 roku wylądowałyśmy w Rangun. Wrażenia nie do opisania! Był to zresztą pierwszy kraj w południowo-wschodniej Azji, który było mi dane zobaczyć. Nie mogłam uwierzyć, że ponad siedem lat po protestach na ulicach miasta, które oglądałam w telewizji, swobodnie mogę się po nim przechadzać. Bałagan i lekki chaos panowały niemal wszędzie, ale jedno było pewne: dla turystów Birma była najbezpieczniejszym miejscem w regionie (przekonałam się o tym rok później, gdy po raz pierwszy udałam się do Wietnamu). 

Nasz mózg ma jedno zadanie: przetrwać. Kiedy pojawia się w nas pragnienie zmiany lub doświadczenia czegoś zupełnie innego (typu wyjazd w nieznane), zrobi wszystko, aby nas powstrzymać. Dlatego trzeba uszanować fakt, że mózg chce nas chronić, i znaleźć potwierdzenie na to, że to, czego chcemy, przyniesie nam to, czego nasze serce potrzebuje do samospełnienia. Umysł i serce się dogadają, a my doświadczymy życia w jego pełni. 

Małgorzata Ruszkowska

1. Spotkaj się ze mną, jeśli od dawna przysięgasz sobie, że nauczysz się angielskiego, ale zawsze Ci coś wypada, a poza ‘wstydzisz się’ że jak zaczniesz mówić, to wszyscy będą się dziwnie patrzeć. Skontaktuj się ze mną również, gdy właśnie zaczynasz nowe życie w obcym kraju i nie możesz się w nim zaadoptować, bądź znasz kogoś, kto jest w tej sytuacji.  2. Kim jestem i co robię? Jestem certyfikowanym nauczycielem angielskiego i coachem. Poza tym, nałogowym podróżnikiem i obywatelem świata. Po 16-stu latach spędzonych na trzech kontynentach, zdecydowałam się powrócić do Polski. Prowadzę innowacyjną działalność mentoringu pod nazwą  Wkrótce zamierzam też prowadzić wyprawy podróżnicze pod znakiem tańca i nawiązywania relacji.  3. Dlaczego tu jestem? Jestem zapaloną idealistką. Wierzę, że poprzez odpowiednią edukację i pracę nad sobą sprawiamy że świat staje się lepszym miejscem. Kiedy zmieniamy się my, zmienia się świat wokół nas.  4. Z czego jestem dumna w moim życiu: Z tego, że potrafię zacząć nowe życie w każdym miejscu na ziemi, a także z moich samotnych podróży w nieznane. Z tego, że mam wielu przyjaciół na całym świecie, i słowo 'przyjaciel’ nie jest tutaj przesadzone. 5. Moje słabości: Czasem zanadto przywiązuję się do ludzi. 6. Mój sprawdzony sposób na zły humor: Taniec, muzyka, ruch lub po prostu rozmowa z przyjacielem. 7. Największa zmiana w moim życiu:  Zostawienie ‘wszystkiego’ i wyjazd na 3 miesiące na Madagaskar. Druga ważna zmiana to zamieszkanie w Warszawie po 16 latach pobytu poza Polską w 9-ciu różnych krajach. 

Brak komentarzy

Zostaw odpowiedź

Twoj adres e-mail nie bedzie opublikowany.